Laska dynamitu.

PrincetonGirl

Olivia Abrams
Lat 19.

Kiedy Olivia była mała traktowano ją jak małą księżniczkę, była oczkiem w głowie rodziców i dziadków. Może była trochę zbyt rozpuszczona, ale wszystko rekompensował jej urok i rezolutne myśli, którymi zawsze chętnie się dzieliła.
Częstą reakcją na jakieś pomysły rodziców było jakże wymowne westchnienie i kręcenie głową.

Teraz, kiedy Olivia jest większa, nie jest już taką rozpuszczoną dziewczynką, ale lubi być traktowana jak księżniczka, a jej urok dalej rekompensuje wszystko. Złotymi myślami dalej chętnie się dzieli i wzdycha dalej jakże wymownie.
Po za tym ma milion pomysłów na minutę, wszędzie jej pełno, a swoją energią pewnie zasiliłaby niejedno miasteczko.
Uwielbia się śmiać, jeśli jesteś w kinie to mniej pewność, że ta osoba która wybucha głośnym niepohamowanym śmiechem to właśnie ona.
Jest zwariowana, ale w taki kompletnie pozytywny sposób. Rozkręci imprezę, nagle coś zaśpiewa, będzie się kąpać w morzu o wschodzie słońca. Wieczna optymistka, która płacze tylko na bardzo smutnych filmach. Kocha lody czekoladowe, brązowe m&m'sy, mleko czekoladowe i żółte tulipany.

Postanowiła jednak zostać panią prawnik i teraz z szerokim uśmiechem, i wieeeelkim podręcznikiem pod pachą przemierza korytarze uczelni, jak i akademika.

Wszystko, co robi, robi z pasją. W końcu płynie w niej latynoska krew jej matki.
Żywiołowo się kłóci i wtedy pewnie nie jeden talerz poleci w stronę przeciwnika, ale jeszcze namiętniej się godzi.
Trudno okiełznać jej dziki temperament, może znajdzie się śmiałek, któremu się to uda?