Mona Lisa? Nie... Po prostu Mona.

dut.

lat 20.

- Ktoś cię bardzo mocno zranił, prawda? - spytała przyglądając się jej. Było w niej coś smutnego i pięknego zarazem. Przywodziła jej na myśl delikatną, śliczną, porcelanową laleczkę, którą kiedyś już ktoś mocno uszkodził. Została posklejana tak starannie, że na pierwszy rzut oka nie było widać żadnej ryski. Niestety, wystarczyło spojrzeć w te smutne, orzechowe oczy aby zobaczyć jak wiele pajęczynek pęknięć ją zdobi.
- A czy to ma w ogóle jakieś znaczenie? - uśmiechnęła się blado spuszczając wzrok.
- Nie, teraz już nie - pogładziła ją po dłoni. - Bo liczy się to co jest teraz, nie możesz wiecznie żyć przeszłością.
- Chciałabym być taką optymistką jak ty - przyznała cicho. - Ale chyba... Nie potrafię.
- Daj spokój! To jest banalnie łatwe! - zapewniła. - Spójrz w niebo, co widzisz?
- A co powinnam? - zmarszczyła czoło wpatrując się w nieboskłon przez zakurzoną szybę jednej z Nowojorskich kawiarni.
- Obłoki kłębiące się w niesamowite kształty, które przez chwilę zdominowały wszechogarniający błękit nieba - wyrecytowała podpierając brodę na dłoni.
- Ja tam widzę tylko tyle, że zaraz zacznie padać - mruknęła Mona obciągając rękawy swetra.
- Coś czuję, że czeka mnie z tobą ciężka przeprawa! - brunetka z kapitulacją westchnęła. Ciężko jest nauczyć kogoś jazdy na rowerze, jeśli tyle razy się przewrócił. Po pewnym czasie ogarnia go zniechęcenie i brak wiary we własne możliwości. Pozostaje jedynie czekać na cud.
- Napiłabym się czegoś ciepłego - powiedziała blondynka podnosząc się z miejsca z zamiarem podejścia do lady i zamówienia jakiegoś napoju.
- Teraz ja pójdę - Colette wstała szybciej niż przyjaciółka. - Co byś chciała?
- Zieloną herbatę - uśmiechnęła się z wdzięcznością. - I kawałek szarlotki.

madison

już ją uwielbiam Very Happy

dut.

cieszy mnie to! xd